Een huis in de Eifel. Een boek voor de liefhebber van de Eifel. Door Anja Krabben.

Vers van de pers: het boek Een huis in de Eifel van Anja Krabben. ‘Een boek dat ik hebben wil. Goed geschreven, informatief, met afbeeldingen,’ zegt Gerbrand Bakker (auteur van Boven is het stil en het grootste deel van het jaar woonachtig in de Eifel.)

In het boek beschrijft Anja Krabben natuur en cultuur van de Eifel, bijzondere plekken, interviewt ze Nederlanders die permanent in de Eifel wonen en vaak ook werken, in hun eigen watermolen, motorhotel of boerenbedrijf en beschrijft ze de eigenaardigheden van de inwoners van deze rustige streek en andere typische Eifeler zaken.

Een huis in de Eifel is een aanrader voor iedereen die van de Eifel houdt of wil leren kennen. Herkenbaar, leest fijn weg en is informatief zoals eerder vermeld. Eifel Info kan het aanbevelen!

Hieronder het woord aan de schrijfster Anja Krabben.

Typisch Eifel.

Door Anja Krabben.

In de nacht van 1 januari – het jaar 2018 was nog kakelvers – maakte ik iets wonderlijks mee, buiten op een Eifeltop achter ons huis, terwijl ik met enkele vrienden stond te genieten van het spaarzame vuurwerk in een dorp verderop met een glas sekt in mijn handen. Het was een bizarre ‘ontmoeting’ die ik heb beschreven in mijn boek Een huis in de Eifel.

Ik besloot het verhaal in het Duits te laten vertalen door een professionele vertaler zodat ik het kon delen met al mijn (nog geen 50) mede-dorpsbewoners in Orlenbach, het dorp waar mijn man en ik sinds 2008 een (tweede) huis hebben en waar we, zodra het even kan, naar toe gaan.

Nu dit bizarre verhaal toch in vlekkeloos Duits was opgeschreven, kon ik het net zo goed opsturen naar de redactie van de Heimatkalender Bitburg-Prüm, die in de regionale pers om bijdragen vroeg voor de editie van 2019. Het verhaal werd geaccepteerd en zondag 28 oktober jl. vond de presentatie van het boek plaats in het Dorfsgemeinschaftshaus van Röhl, een plaatsje niet ver van Bitburg.

Gelukkig viel deze zondag precies in een van de weekenden waarin wij in de Eifel zijn, dus uiteraard gaf ik gehoor aan de uitnodiging, die uit naam van Landrat dr. Joachim Streit was verstuurd, om daar bij te zijn.

Onze Duitse buurvrouw – ze heeft alle edities van de Heimatkalender vanaf 1959 (toen de eerste verscheen) in de kast staan – wilde graag mee. Op een waterkoude zondagmiddag – twee weken daarvoor had de zon nog overvloedig geschenen en was het meer dan 20 graden geweest – kwamen we vijf minuten voor aanvang aan.

De zaal zat al vol, ik schat met zo’n 100 mensen. Ze zaten aan lange tafels, zoals gebruikelijk is bij elke officiële en feestelijke gelegenheid in de Eifel, of het nu een bierfeest is, een bruiloft, een nazit van een uitvaart of een boekpresentatie.

Op het podium zat de Musikverein Röhl, zeker 30 man/vrouw groot, allen gekleed in wit overhemd, bordeauxrood gilet en zwarte lange broek. Op de achtermuur van het podium was een Eifels dorpje geschilderd, in kitscherige stijl. Zaal en inrichting, de opstelling, alles was wat ik inmiddels als ‘typisch Eifel’ ben gaan ervaren.

Ook typisch Eifels waren de prijzen van de consumpties, € 1,50 voor een Schnapps, en het aanbod aan taarten, gebakken door de vrouwen van Röhl, maar van absolute professionele Konditorei-kwaliteit.

Ook de presentatie verliep zoals dat in de Eifel gaat. Exact op tijd opende de muziekvereniging de middag met een muziekje in schlagerstijl. Vervolgens heette Landrat Streit iedereen welkom. Een Landrat is de hoogste baas van een Duitse Landkreis, in dit geval van de Eifelkreis Bitburg-Prüm.

Herr Streit is niet alleen de hoogste man van Eifelkreis Bitburg-Prüm, maar ook de bekendste en de vrolijkste. In elk regionale krant – wij ontvangen wekelijks de Prümer Rundschau en de Wochenspiegel Prüm – staat hij op vele foto’s, want hij is bij elke presentatie, elk jubileum, elke opening van bedrijf of winkel, elk feest, en altijd met dezelfde lach. Is de man ooit zonder lach gezien?

Daarna sprak de burgemeester van Röhl en nog een man waarvan ik niet meer weet wie dat was, gevolgd door muziek en toen was de eindredacteur van de kalender aan de beurt.

Hij vertelde wat er ongeveer in het boek te lezen is en toonde enkele afbeeldingen en hij wist zelfs nog Frau Krabben – “de eerste Nederlandse bijdrage in de geschiedenis van de Heimatkalender” – in zijn verhaal te verwerken.

Weer muziek, een komisch lied en toen volgde de eigenlijke presentatie: de diverse sprekers overhandigden elkaar een exemplaar van het boek.

Het duurde allemaal net iets te lang voor deze Nederlandse die gewend is dat dit soort boekpresentaties informeel zijn en kort, waarbij je vrij mag rondlopen. Het voelde langer, maar het bleek alles bij elkaar precies één uur te hebben geduurd.

Ik heb Landrat Streit één keer persoonlijk ontmoet, in voorjaar 2014, toen ik voor het eerst het idee had opgevat te gaan schrijven over mijn ervaringen in de Eifel. In eerste instantie dacht ik aan een tijdschrift, een ThemaTijdschrift  om precies te zijn, waarmee ik destijds zeer actief was.

Tijdschriften zijn kostbaar om te maken, dus op zoek naar mogelijk sponsors of adverteerders wist ik een afspraak te regelen met Landrat Streit in Bitburg, om te kijken of er ergens een potje voor mij was. Tegenwoordig is het toerisme één van de belangrijkste inkomstenbronnen voor de Eifel en Nederlanders zijn daarbij een belangrijke doelgroep.

Heer Streit was uiterst vriendelijk (één en al glimlach, uiteraard vond hij het idee lovend en fijn), maar er was helaas geen potje. Ik kreeg een pakket boeken over de Eifel mee naar huis en dat was het.

Inmiddels is het tijdschrift een boek geworden, dat half december uitkomt. In dit boek beschrijf ik wat de Eifel de Eifel maakt, zoals u hierboven al een voorproefje hebt gekregen.

En over het karakter van de inwoners. Neem de manier waarop de Orlenbachers (mijn mede-dorpsgenoten) reageerden op mijn mail waarin ik mijn bizarre 1 januari-ervaring met hen deelde. Beter gezegd: niet reageerde. De eerste mail die ik kreeg, al vrij snel, was van de buren twee huizen verderop, maar dat zijn Nederlanders.

De buurvrouw boven (zij woont hoger op de berg) zei er iets over toen ze de regionale kranten kwam brengen, die ze altijd voor ons bewaart en beschermt tegen de regen als wij er niet zijn. Na meer dan een maand kwam een tweede mail, van een Duitse dorpsgenoot. En dat was het. Typisch de Eifel, denk ik dan.

Was het een Nederlands dorp geweest dan had ik waarschijnlijk direct van bijna iedereen een mail gehad. Dan was er misschien zelfs een dorpsappgroep geweest. Nederlanders reageren direct (willen ook zelf graag direct bevestiging?). Dat kan prettig zijn, maar ook heel naar als de primaire reactie door negatieve gevoelens wordt ingegeven.

In de weken en maanden daarna kwam ik Duitse buren tegen tijdens een wandeling of bij de Aldi in Prüm en dan lieten ze weten het verhaal toll of sonderbar gevonden te hebben.

Eifelers zijn niet zo direct of impulsief, maar afwachtend, ze laten de waardering subtiel blijken. Mij bevalt dat wel. Ze lopen niet de deur bij elkaar (en ons) plat maar we zetten wel elk jaar samen de Maibaum op en verjagen elk jaar de winter met een groot Burgfeuer en de Duitse buurman doet elke twee weken op vrijdagvond alvast voor ons het hek open, omdat hij weet dat wij onderweg zijn.

Ik ben niet zo van de Duitse feestmuziek, maar wel in een Dorfsgemeinschaftshaus in de Eifel. In de Eifel is alles anders en ga je daarom niet naar het buitenland toe? In dit geval een buitenland dat heel dichtbij is, voor ons slechts 330 km verderop.

Een weekend in de Eifel betekent ná de spits in Nederland vertrekken en ruim voor 12 uur ’s nachts in een geheel andere wereld aankomen. Met bergen, Caspar David Friedrich-bossen, vulkaanmeren, prachtige uitzichten, oude kasteelruïnes, heel veel kapellen, steeds meer windmolens, rustige dorpen en vriendelijke mensen.

In mijn boek Een huis in de Eifel beschrijf ik natuur en cultuur van de Eifel, de eigenaardigheden van de inwoners van deze rustige streek en andere typische Eifeler zaken.

Tevens heb ik Nederlanders geïnterviewd die permanent in de Eifel wonen en vaak ook werken, in hun eigen watermolen, motorhotel of boerenbedrijf.

Verder bevat het boek beschrijvingen van bijzondere plekken, zoals een muizenvalmuseum, een sprookjesachtig kasteel dat al meer dan 850 jaar het eigendom is van één familie, pittoreske wijngebieden en vreemde vulkaanverschijnselen.

En er worden praktische tips gegeven over het kopen van een huis in deze prachtige en rustige streek. Kortom: Een huis in de Eifel is reisgids, dagboek en handboek in één.

Over de de schrijfster Anja Krabben en het boek “Een huis in de Eifel”.

Anja Krabben is freelance journalist/schrijver en (kleine) uitgever van boeken en tijdschriften. Ze maakt vooral boeken en tijdschriften over onderwerpen die haar interesseren en die ze zelf graag had wil lezen maar die er nog niet waren.

Zo is ook dit boek ontstaan, uit enthousiasme voor de Eifel, een enthousiasme dat ze graag wil delen.

Het wordt uitgegeven door haar eigen stichting (kleine uitgever): Stichting Eindelijk.

Een huis in de Eifel heeft een formaat van 14 x 21 cm, bevat 208 pagina’s, is luxe uitgegeven met een hardcover, bevat veel kleurenfoto’s en kost € 19,90.

Het boek is alleen verkrijgbaar bij de uitgever, Stichting Eindelijk.

Bestel het boek hier: www.stichtingeindelijk.nl 

Hier is ook het voorwoord van het boek te lezen, de inhoudsopgave en meer informatie te vinden over de auteur.

Een huis in de Eifel is een absolute aanrader om te lezen en telkens weer in te zien. Bij liefhebbers van de Eifel of mensen die de Eifel willen leren kennen, mag dit boek eigenijk niet ontbreken op de boekenplank!

Zin gekregen om naar de Eifel te gaan? Boek dan hier je verblijf: Hotels zoeken in de Eifel.